Het witte vel als ijsberg, tegemoet
de ijdele hoop van er zal nu toch wel iets komen
ter inspiratie die gedachten vrij laat stromen
een thema, dat mijn dichthart kloppen doet?

Mijn bloeddruk stijgt, de adem mij ontnomen
De zee van twijfel bruist, weg is mijn overmoed
van “ach dat komt nog wel” naar “komt dit nog wel goed?”
en slapeloze nachten met penarie-dromen

De vingers rond de pin, de hand om de granaat
nu is het zaak de scherven te ontwijken
en doodvermoeid druk ik me in mijn bed

En dat, is dan de laatste zet
het ochtendgloren doet het anders lijken
de vonk is terug die mij in leven laat

Rick Jan Hitzerd©

Comments are closed.