HARINGVLIETBRUG
Onder het oordeel van de wolken draag jij de schemeraar, middagvluchter en de nachtdieren.
Golven breken tegen je fundament in oxidatiegroen, verbinder onder grijze lucht.
Je arm bijtijds omhoog om niet geraakt te worden door de masten.
Witte windreuzen langs je strak afgetrainde taille, je rood-wit gestreepte Beaufort-bazuinen, waterpas.
Het Hollands Diep glippend door jouw peilervingers in het Haringvliet.
Bazalt-zwarte burgervaders van weleer in innige omhelzing.
Op jouw tijd wordt alles stil gezet.
Stilgezet.
De talloze lichamen van hen die op jou hun dood vonden.
De dood die in de mist op het onvermijdelijke stond te wachten.
Mijn brug naar liefde en verleden liefde.
Naar kerk en kroeg, naar zee, Paris, d’Anvers en het stadje aan de Zoom.
Zo anders dan je noorden-vriend, de tunnel-trechter van de dagelijkse arbeidspolonaise.
Mijn toevluchtslijn naar overige bestemmingen op Gandalf, Oliva en Blauwe schuit.
En zeilende hoor ik het kloppen van jouw asfalthart in driftig geraas.
Dan glimlach ik een ogenblik.
Ontsnapt aan het moeten.
Rick Jan Hitzerd©
