Sabine K. Alders-du Bosc - Bram Roza Festival

Dichter van de Hoeksche Waard 2023-heden

Opdracht van Sabines dichterschap is verbinden: ‘Dat klinkt misschien zweverig, maar is echt nodig’

Ze dicht over zaken die ze niet kan rijmen. En ook over zoveel meer. Sabine Alders-du Bosc is geen dichteres van de elitaire borstklopperij die louter aan een oeuvre voor salongeleerden schrijft. In tegendeel, ook als nieuwe dichter van de Hoeksche Waard stelt ze haar dichterschap in het teken van verbinding.

Oktober dichtregels

Weemoed sluipt binnen met het korten der dagen,
waar losgelaten moet worden
wanneer het blad verkleurt
en groen plaats maakt voor rood-geel-bruin.
Het eiland maakt zich op voor een nieuw seizoen
en ook de schrijver dezes heeft dat te doen.
Wolken hangen lager, net als de zon
nu dichter bij onze horizon.

Mijmeringen vliegen af en aan,
net als de ganzen die nu overgaan,
veelvuldig in hun v-formatie.
Zo lang als kan volg ik hun vlucht
daar in het vrije ruim hoog in de lucht.
Het brengt mij houvast in onzekere tijd
en de hoop dat vrede zich met hun trek verspreid.

Nog gevangen in gedachtegangen,
braken machines los in een bos
en bleken ook herten hun leven niet zeker.
En als dammen worden gebroken,
kan het aan beide zijden spoken.
Ondanks protesten en petities
leidt de natuur het meest verlies.
Haar wordt nog altijd het grootste recht ontzegt!
Toch, wanneer zondagse openingstijden
mensen kunnen verblijden,
worden verankerde conventies doorbroken.
Dat vraagt moed en vertrouwen
en geeft ook hoop om op te bouwen.

Maar laat ik bij de weemoed blijven
waarover ik wilde schrijven, want
weemoed, wanneer jij binnensluipt
met het korten der dagen
blik ik terug met zoveel vragen
op tijden die verstreken zijn.

Zo wordt weemoed het doorkijkje
naar de onbereikbaarheid van wat ooit was.
Weemoed is bovenal de hoop zien
in dat wat ooit onmogelijk leek en toch mogelijk bleek.
Als het gevallen blad, in zichzelf een bron van leven,
zo voor altijd met de boom verweven.

𝖤𝖾𝗇 𝗈𝖽𝖾

Laat mij een ode schrijven
aan dit eiland vol creatiekracht,
dat al zoveel moois heeft voortgebracht.

Laat mij een ode schrijven
aan al die fotografen
voor hun wonderlijke weergaven
van structuur of natuur ,
soms artistiek, soms puur.

Laat mij een ode schrijven
aan al die schrijvers en dichters,
die zomaar of doel-gedreven
vanuit hun hart het mooiste schreven.

Laat mij een ode schrijven
aan al die verbeelders en kunstenmakers,
die in vorm en kleur weergeven
hun interpretatie van het leven.

Laat mij een ode schrijven
aan al die expressieve talenten,
die met zang, dans en gespeelde verhalen
een wereld van gevoel vertalen.

Laat mij een ode schrijven
aan dit eiland vol creatiekracht,
dankbaar voor al het moois hier voortgebracht.

Augustus

Plots is er augustus, volop zomertijd.
Een maand die mij vliegensvlug door de vingers glijdt.
Keek ik eerst nog bewonderend naar het opkomend graan,
nu zie ik alleen nog stoppels staan.
En waar ik vol ontroering al het nieuwe leven zag,
blijkt nu dat de nieuwe generatie alweer verder mag.
Bloemrijke akkerranden vormen een kleurrijk lint,
toch vervlogen mijn gedachten met wolken en wind
en zonnig zinderende temperaturen,
in weken die best wel maanden konden duren.
Mijn hart vond vreugde in het langste licht,
maar dat was ondertussen al ongemerkt gezwicht
voor die eeuwig durende dans
van dag en nacht zoekend naar balans.
Waar zon en maan een wedstrijd deden,
samen met sterren en zelfs laat noorderlicht streden
wie deze keer de meeste indruk maakte,
terwijl zij mij állen evenveel en ten diepste raakten.
Die momenten van je menselijke kracht en kleinheid weten,
bewust zijn dat je over 100 jaar bent vergeten,
daar ligt de mooiste remedie tegen de onrust van onze tijd …
het opgaan in de natuurlijke schoonheid van de eeuwigheid.
Plots was het augustus en … óéps alweer voorbij!
Nu wacht ons september en is de nieuwe herfst weer dichterbij.

𝖧𝖾𝗍 𝗓𝗈𝗆𝖾𝗋𝗍 𝗂𝗇 𝖽𝖾 𝖧𝗈𝖾𝗄𝗌𝖼𝗁𝖾 𝖶𝖺𝖺𝗋𝖽

Door zoveel moois in beslag genomen
wilden woorden, wonderlijk, niet zo gemakkelijk komen.
Waar ik ook met voeten wandel of op wielen rijd,
overal vind ik een betoverende schoonheid!
Dit landschap brengt me in vervoering.
ik voel een diepe ontroering,
want … híér verstomd al het kabaal
van krantenkop en journaal.
Op dit eiland waar velden vol graan
stoer en stevig staan
en uitdagend weer trotseren.
Tja, Hollands weer … dat kan verkeren.
Wanneer de regen wijkt is het de zon die kijkt
en is het alsof alles nóg groener lijkt,
want tussen de plassen
tonen zich de prachtigste gewassen
en bloemen als één geurig veldboeket
dat hier voor voer en vreugd is neergezet.
Krekel gekrakeel, bijen gebrom, een vluchtige vlinderslag,
zo fijn dat ik hier wezen mag!
Want ondanks al het werelds zuchten,
tovert het hemeldak óns steeds bijzondere luchten.
Als dank aan alle vroeg melodische vogelkoren
laten de kikkers zich ’s avonds luidkeels horen
en zover ik kan kijken zie ik oude dijken,
die heldhaftig het eiland bewaken.
Ere aan wie zoveel fraais heeft kunnen maken.
Toegegeven, ik ben een beetje van de kaart…
Ach, gewoonweg verliefd op de Hoeksche Waard.

Je weg vinden

Met een kaart, een map,
Een atlas, een kompas,
De navigatie ter oriëntatie,
Het spoorboekje, de bus-tijden.
En doe je best obstakels te vermijden
Op de weg
Onderweg
Van vertrekpunt naar
De bestemming die jij jezelf gunt.
Je weg vinden,
Een zoeken, een proberen,
Door vallen en opstaan leren
Van begin tot eind
Gretig grof of uiterst verfijnd.
Je weg vinden
Tussen weten en niet weten,
In onthouden of juist
In het vergeten.
Je weg vinden in
Het oerwoud van belangen
of het volgen van verlangen.
Je weg vinden
Achter vooroplopers aan,
Durf ook even stil te staan
En raak je de weg kwijt,
Vind daar dan eigenheid.
Je weg vinden
In ziekte en gemis,
In de ideale wereld of
Kies je voor wat is?
Je weg vinden met
Lijf en leden die hun eigen ding deden
Of andere eigenaardigheden.
Van jong naar oud, van dik of dun,
Misschien wel groot of juist heel klein,
Of zelfs de beste of de minste kunnen zijn.
Je weg vinden in
De rollen die het leven je toebedeelt,
Of juist de weg eruit als het je niet past of verveelt.
Je weg vinden
Langs de wegen van hart en ziel en hoofd
Vol goede moed en vol geloof, zolang jij in jezelf gelooft.

Meinacht - dichtregels uit een stille straat

Het Noorderlicht is langs geweest,
kosmische kleurrijk en hemels zacht.
Nu schijnt slechts de diepste donkerte
in deze sterrenloze nacht.

Ademloos stil.
Alleen de verste vingertoppen
van de bomen
verraden luchtstromen,
die mijn huid
niet voelt.
Zo is de kracht
van stilte
misschien bedoeld.
Nu hoor ik mijn hart
en mijn adem zucht
als zij mijn mond ontvlucht.

Het Noorderlicht is langs geweest.
Het water
als een spiegel.
De donkerte lonkt,
“Kom, kom maar naar de overkant”.
Watermuggen die kringen maken,
die ik aan zou willen raken.
Net als het lamplicht
gevangen in de rimpeling.

Het Noorderlicht is langs geweest.
Nu waakt een sterrenloze nacht.
Ademloos stil,
geen kikker, geen gans, geen eend die kwaakt,
totdat het vroege licht ze wakker maakt.
Hier spreekt zwijgzaam het levende land
en al het andere … staat op afstand.

Op weg ….

Weggetjes en wegen,
ik kom ze overal tegen.
Ook híér weven zij hun web
van grijs en grauw
en ze brengen mij bij jou
of in verwarring
en waar ik wezen wil.

Kijk …
Scheuren in de weg, ze lopen met me mee.
Het lijkt een veld van craquelé.
Soms in de lengte door het land,
soms als een dwarsverband.
Gelijmd, gestopt, soms volgepropt,
geplakt, gepleisterd, gepolijst.
Toch altijd dieper ingesneden
de sporen van het verleden
In lijn met het heden.

Zie…
Grasgroen, dat de weg flankeert.
Een reiger, die langs de sloot flaneert
en zover je ziet omgeploegd antraciet.
Dan durf ik de blik op te richten,
met het oog op vergezichten
en ietsje verder nog omhoog
richting hemelboog.
Daar breekt blauw door het grijsgrauw.
Voorzichtig reiken vroege zonnestralen
om nieuw leven bovengronds te halen.
Een frisse bries roept al het lieve leven op
“Kom! Kom! Kom uit gaten en uit holen,
kom uit je winterslaap,
je was al lang genoeg verscholen!”
Zie, ondanks al ons menselijk verstoren,
in de natuur gaat nooit de hoop verloren.

En ik …
Ik vind mijn weg
langs weggetjes en wegen
en kom in mijzelf het leven tegen.

Januari is vervlogen

Met het voorjaar op de hielen,
moddert februari maar wat aan.
Voor de sneeuwvlokjes die vielen,
zie ik plukjes sneeuwklokjes staan.
Een zilverreiger stapt heel charmant
door de plassen op het land.
Grijze luchten, zonnestralen,
kijk daar meneer, mevrouw fazant.
en een bundel vol verhalen,
zomaar te lezen in de krant.
Dat de wereld toch zo groots mag wezen,
doet mij voor mijn kleinheid vrezen.
Ze boxen ook al flink die hazen.
Voor hen mag de wereld razen,
gedoe boeit ze voor geen kant,
zij springen als altijd door ons polderland.

Van oud naar nieuw

Is jouw oude jaar voorbij geslopen, of heeft het leven je uitgedaagd?
Zijn er zaken waar je op durft hopen of vind je dat teveel gevraagd?
Durft je hart de passie aan om van dromen naar daad te gaan?

Na knal en kruitdamp om het tij te keren en al het onheil af te weren,
ligt hier het pad dat je hebt bereikt, volg de weg tot zover hij reikt.
De hemel weerspiegelt zich in het water, net als vandaag wordt weerspiegeld in later.
Verwelkom donkere luchten, die je aan de einder ziet, met misschien wel hagel in het verschiet.
Schuifel je voeten wat dieper in het grind, opdat jij je nog sterker met dit land verbindt.
Voel de zon in je rug en de frisse bries die je wakker blaast, nu de storm van wat was is uitgeraasd.
Deel en doe wat je kunt bevlogen, neem vandaag nog een besluit.
Met het doel heel sterk voor ogen, vouwen zich wel plannen uit.

Kerst in actie

Laten wij leren van wie wijze woorden en daden deelden,
van al dat ons werd meegegeven in de barensweeën van het leven,
waar het rekt en trekt, waar het krimpt en krampt
en beukt en deukt bij tijd en wijle.
Laten we leren de lef te vinden
te luisteren naar stemmen van vertrouwen,
naar de Liefde die in alles leeft en soms gewoon wat zachtheid nodig heeft.
Laten we vergeten wat ons verdeelt en herinneren wat ons heelt
en dat we groots mogen zijn in het klein, wetend dat we altijd groter zullen zijn
als we ‘samen’ een kans geven, met het oog op de werkelijk waarde van leven.
Haar verscheidenheid omarmen, zodat het ieder zal verwarmen
en we vervuld van mededogen op weg naar een toekomst mogen,
waarin we vóór en mét andere mensen méns zijn naar vermogen
in een wereld die geen bescherming meer nodig heeft voor al wat leeft.

Als klein medicijn tegen zorg en geweld

Het is november
in de Hoeksche Waard.
Wollige wolken in grijs,
opgehangen
tussen beboomde dijken,
vormen slingers
die het land versieren.
Geen koe of schaap
lijkt zich eraan te storen.
Drie hazen huppelen
tussen strak getrokken voren.

Het is november
in de Hoeksche Waard.
Blokken in groen en zwart,
tussen water ingeklemd,
geven grond aan leven.
Land van aardappel en kool,
van graan en suikerbiet,
van ganzen uit verre windstreken.
Vogelparadijs of boerenverdriet.

Het is november
in de Hoeksche Waard.
Hier waait de wind
het vlakke land plat
en stoppen vergezichten
bij stadse skylines,
rood verlichte reuzen
en rumoerige bedrijvigheid.
Daartussen wonen wij
in weidsheid
geworteld in dit eiland
voor korte of heel lange tijd.

Binnen de begrensde waterkant

Zonder mededogen is oktober binnengevlogen.
Het bracht ons nog wat zonnige streken, waarop wij ons hadden verkeken.
Dat zorgde voor een klamme atmosfeer, in de lucht en nog veel meer.
Waarna wolken zich verdichten en uiteindelijk onder de druk zwichtten.
Regensluiers aan hemelhaakjes opgehangen, de zomer nog slechts een stil verlangen.
In mijn tuin een mussenvolk en daarboven danst een spreeuwenwolk.
Tussen de schapen in het land, gekrakeel van een fazant en langs de waterkant
staan nog dorre stengels geknakt riet, zwijgende getuigen van verdriet
over wat was en nu moet worden overgegeven aan de kringloop van het leven.
Zo trek ik mij terug …
Achter dijken met langzaam leegvallende bomen,
binnen de begrensde waterkant vertrouw ik op dit eiland
waar ik droge voeten en stilte weet, mijn waarden niet vergeet.
Waar mijn hart ritme en mijn hoofd rust kan vinden
en dan daar, ergens tussen wolkenlucht en grove klei, hervind ik mij.
Híér kan ik kiezen mij enkel te verliezen
in de dingen van het leven die hoop en vreugde geven.

Herfst Equinox

September
Wat verhit begon
mocht langzaam afkoelen.
Wat steeds vastliep
kon eindelijk weer doorspoelen.
Waar hitte poogde te misleiden,
kon je de herfst al bijna voelen.

Huttenbouw, feestweek, jaarmarkt en Sunglow
Zomerse weken in een flow.
De eerst zo groen golvende oceaan,
is nu een veld waar goudgele stoppels staan.
Zuidzijde gaf verlies een plek
en Jesse kreeg het zijne.
Minder appels aan de bomen.
De damherten zijn nog niet ontkomen.

Septembergedicht
Verandering van licht en lucht en atmosfeer.
Het zomerde nog even flink deze keer.
Het dauwde als een vochtige deken
en alles goed en wel bekeken,
krulde de eerste bladeren al aan de bomen
als voorbode van wat gaat komen.

Jaargetijden
Veranderingen die verblijden, soms oud-zeer
maar met hoop op heling deze keer.

Zevenentwintig augustus Zuidzijde

Vol vragen
driehonderdvijfenzestig dagen
ze gingen één voor één voorbij
Zo is een jaar verstreken
het gemis loopt nog krachtig mee langs zij
verbijsterend verdriet nog geen moment geweken
de dagen geteld
na één kwam twee
het leven uitgesteld
velen leefden mee

Voor wie verloor en leegte vond
voor wie dagelijks met pijn opstond
is een jaar verstreken
zo werden dagen tot weken
sporen van tranen
wisten zich een weg te banen
naar de toekomst
zo worden zij gestold verdriet
maar nu nog niet.

©Sabine Alders-du Bosc
26 augustus 2023

Augustus dichtregels uit het vrije veld

Je hoort de wolken bijna zuchten
met dreigend donkere luchten.
Zo leunt het kleurrijk hemeldak
kennelijk met groot gemak
op onderliggende aardse lagen,
die uitbundig zonnekracht dragen.
Elke groeizame cel uitreikend naar het licht
en eigenwijze koppies gefocust en gericht,
die zo van veerkracht getuigen.
Een donkere lucht mag het hoofd doen buigen,
maar sterker dan verwacht
toont zich juist dán de ware levenskracht.
En zie, uit moeder aarde en verbondenheid
groeit, tegen verdrukking en weerbarstigheid,
steeds een nieuwe werkelijkheid.
Omarm de donkere luchten.
Koester het diepe zuchten.
Weet dat daar wonderen worden verricht …
De weg vanuit het donker naar het licht,
natuurlijk leven, de ultieme bron van wijsheid
en de cirkel van het leven tot in eeuwigheid.

©Sabine Alders-du Bosc

Juli - Burgermens van de Hoeksche Waard

– profielschets –

Hoog in aanzien
speelbal bij kritiek
verbinder en verbrokkelaar
standvastig bij paniek

Stevige bestuurskracht,
maar dan zacht

Boven de partijen,
als aandachtig analyticus
met Salomons wijsheid,
da’s best een klus

Man – hen – vrouw
het gaat om jou
de mens die jij bent
betrokken en betrouwbaar
zichtbaar, zodat men jou kent

Met kennis van zaken,
om ambities waar te maken

Ben jij dit allemaal,
dan volgt een warm onthaal,
vinken wij ons lijstje af
en vertrouwen burgers, ambtenaren en staf,
na wat voorzichtige terughoudendheid,
dat je hier lange tijd goed gedijt.

©Sabine Alders-du Bosc

Juni - dichtregels uit het vrije veld op weg naar het Bram Roza Festival

Het werd een zinderende voorjaarsdag op weg naar de zomer.
Ik durfde ogenschijnlijk doelloos te dwalen.
Zo belandde ik op een gretig groene Bomendijk,
die mij als een heel lang zebrapad de weg wees
naar een andere kant van het eiland.
Waar ik de strepen zonlicht kon voelen,
mocht de schaduw staccato steeds verkoelen.
Hoe ver ik ook zou gaan,
ik bleek omgeven door een oceaan van golvend groen graan.
Al liet het vergezicht mij zien, dat elders wel misschien
het landschap, naast wat verdord bermgras, hier en daar goudgeel was.
Ook al legde zonnewarmte mij het vuur aan de schenen,
aan het eind van de dijk leek mijn angst te zijn verdwenen.
Ik versnelde waar ik wílde vertragen en ik besloot het erop te wagen.
Zo zette ik voet op de grond dichter bij de molen, tussen Spui en dijk verscholen.
Natuurrijk en muzikaal ingebed, heb ik daar stappen gezet en
sprak mijn woorden bijeen gespaard, zo dichter bij de Hoeksche Waard.

©Sabine Alders-du Bosc

4 mei

Ik kan woorden schrijven

– veelzeggend –

Over daden die blijven

– stilzwijgend –

Lang nadat ze zijn vergaan.

Géén pennenstreek maakt ze ongedaan.

Aprilgedicht - Van bitter naar zoet

Voorjaar en ons eiland bruist!
Het eerste raapzaad strooit gul geel.
De bloesem bloesemt zelfs grijze luchten vrolijk
en trakteert op roze-wit blommige tijden,
waarover wij, als naar een altaar, mogen schrijden.
Vroege zonnestralen beroeren boomtoppen.
En ons gemoed … dat verandert van bitter naar zoet …
Ons gemoed
verandert
van bitter
naar zoet

De eerste kikkers laten zich horen
en minuscule pulletjes schieten naar voren
langs hun peddelende moeder-eend.
Vrolijke plukken fluitenkruid schieten uit,
het paarse hondsdraf steekt ondeugend af,
je ziet ze gewoon genieten tussen lentegroene grassprieten.

Terwijl lammertjes doddig dartelen door groene weiden
en velen zich in het voorjaar verblijden,
worden tafels vol gepraat
over stikstof, boeren en klimaat.
Maar … hoe komen wij van woord naar daad?
Met al die zorgwekkende zaken voelt het leven zuur,
líjken belangen verstrengeld en de tol te duur.
Hoe veranderen wij dit gemoed van bitter naar zoet?
Verander
dit gemoed
van bitter
naar zoet

Naar zoet…
In een vlaag kan ik ze bespeuren, die eerste zoete geuren.
Op hoge tak klinken merelkoren en er zijn ook al kievitskuikens geboren.
Met hun onmiskenbaar zoemend geluid, vliegen overal de bijen uit.
En kijk, daarboven in de lucht, twee zwaluwen zó behendig in hun vlucht.
Zij nemen mijn gedachten mee op zoek naar een idee …

Maartgedicht - Wanneer de winter zwicht

Afwisselend grijs en grauw
en dán … een zonnestraal en blauw
kopjes van krokus en narcis in het zicht
en zie, het blijft al langer licht

De winter sputtert nog wel tegen
met wat natte sneeuw en regen,
maar kijk, bomen vol kleine knoppen
de lente is niet meer te stoppen

Na maanden meanderende mineur
klopt hoop nu op de deur
en vindt een vruchtbaar welkom,
hier keert het leven om

Niets gaat wezenlijk verloren
al wordt opnieuw geboren
heel gewoon en zo bijzonder
een waarlijk wonder

Februari - dichtregels uit het vrije veld

(Met een vleugje Valentijn)

Waar de zon lange lijnen maakt als de dagen lengen
en de wolken het zicht markeren van het hemelperspectief,
daar zet ik stappen in dit landschap mij zo lief.
Links het zwart van omgeploegde klei,
rechts het eerste groen van een nieuwe wei.

Overvloedig hemelwater sijpelt diepe sloten in
en vult gestaag de geul waar waterhoentjes waden.
Verderop staat een reiger pootje te baden.
Waar reuze wieken draaien, gakken ganzen in de lucht.
Ik vraag mij af ‘Voor wie zijn zij gevlucht?’

Daar langs de dijk, tonen knoestig geknotte wilgen
hun wonderlijk gevormde pracht.
Voorbeeld van ware overlevingskracht.
Ik wandel waar de zee mij overstijgt,
dankbaar voor droge voeten, niet zeker of dat blijft.

Een bescheiden ode aan 50 jaar Hoekschewaards Landschap,
want hier in dit prachtig polderland, werken mens en natuur hand in hand.

Nieuwjaar

Ik geef je een vers,
een knisperend vers
Nieuwjaar
voor jouzelf
en niet in het minst
met elkaar

Het nieuwe is er,
een harde lijn getrokken
althans op papier,
want wat oud was
aan zeer en van waarde
is nog altijd hier

De liefde neem je
mee, net als het verdriet
dat slijt in zijn eigen tijd
en de hoop,
zij doet het licht schijnen
dat nimmer mag verdwijnen

Samen met het geloof
dat bergen verzet,
hand in hand
met levenslessen
én elkaar …
Kijk, er wacht ons een heel nieuw jaar

Kom op, dan zetten we stappen
op het pad dat zich ontvouwt
zodra we op weg gaan, samen
om het leven lichter te maken
en warmer, mooier en gezonder, want
samen creëren we een wonder

Het wonder van een heel nieuw jaar
dat, hoe ongelooflijk het nu ook klinkt,
aan het eind uitblinkt
in grootse zaken,
niet onverwacht
met ongekende kracht

En dus geef ik je een vers,
een knisperend vers
Nieuwjaar, voor jezelf
en voor elkaar.
Doe je best
en maak het waar.