Wim is in 1958 in Dordrecht geboren en komt uit een kunstzinnig gezin. Vader speelt gitaar, moeder schrijft toneelstukken en samen met zijn twee broers wordt er al op jonge leeftijd muziek gemaakt. Nederlandstalige muziek met songteksten van de hand van Wim. Songteksten werden poëzie en de poëzie werd een passie. In 2011 verschijnt zijn eerste gedichtenbundel met de titel “DE TUIN VAN TOEN”. In 2011 wordt Wim uitgeroepen tot Landschapsdichter van de Hoeksche Waard voor een periode van twee jaar waarin hij steeds meer opduikt in het culturele landschap van de Hoeksche Waard. Zijn tweede gedichtenbundel “HONDERD METER ZON” ziet eind 2013 het levenslicht. Ritmische gedichten die handelen over dromen, ontmoetingen, verwondering en de schoonheid van het landschap. Poëzie, bewustzijn voor even gestuurd. Laat met een gerust hart uw bewustzijn maar even sturen door zijn gedichten.
Leer lijkende bladeren
van de gele plomp
golven ritmisch
op de onrust
van het water
nieuwsgierig groen
als een brug
van kant tot diep
waarover koet en hoen
tot in de herfst
meesterlijk leerlopen
Het rijpe vlas danst
in een passe-partout
van langgerekte dijken
deinende knoppen
in zingend blauw
als zoete golven
die zich eindeloos
lijken te herhalen
als betoverd
laat ik me drijven
op deze zee
uit het verleden
Mocht dit
mijn laatste lente zijn
met jou
beloof me dan dat jij
je aardse symfonie
in vierkwartsmaat
voor altijd blijft herhalen
mocht dit
mijn laatste lente zijn
met jou
beloof me dan
dat jij me
na mijn afscheid
innig blijft omarmen
Wie is weldra
mijn lentebode
als jij gevlogen bent
turend in oneindig
verlang ik naar jouw blauw
beman mijn stee
hoog scherend uit het zuiden
maar bewaarheid
nooit mijn angst
dat ik vergeefs
op jou moet wachten
Grenzend aan de boezem
van rimpelbarend water
fluisteren de biezen
met de wilgen langs mijn pad
zien de hoogste takken
dan jouw camouflage
zien ze jou gespiegeld in het nat
waarin het onbelangrijk
wel voor eeuwig lijkt te krullen
jouw zware roep
vanuit het diepste donker diep
is hier geboren
nee, ik hoef je niet te zien
om het wonder te geloven
laat alleen nog eenmaal
van je horen
Als je zou kunnen schuilen boom
bleef je dan
die ijzige wind trotseren
als je zou kunnen vluchten land
zong je dan
die lange winter uit
of blijf je
en blijf en verlang je
net als ik naar nog meer elementen
Bevroren voren
versmelten aan de einder
met een jurk
van hangend grijs
als bruid gesluierd
wachtend
op een zwanger voorjaar
bomen getuigen
met winterpraal
tranend van geluk
in een zachte middagzon
Al het leven
lijkt je nu ontnomen
jouw zomertrots
mistroostig bruin
gevangen zelfsin rijp
jouw aderen
zo koud, zo broos
als een bevroren bron
niets verwarmt je hart nu
behalve danmijn trouw
zo zeker
als het malen van de tijd
kom
laten we vluchten
laten we vluchten
maar nimmer voor elkaar
Achterhaald is nu het groen
mistroostigheid lijkt hier te wonen
hier en daar alsof verdwaald
nog rollend ijzer
de tijd sleept
het vermoeide land vooruit
doorleefde sporen tonend
tot aan het vroege duister
misschien dat de maan
haar troost wil schenken
aan dit land
dat hunkert naar het licht
gisteren nog
beleefde ik met jou de zomer
vandaag vraag ik me af
of hij ooit wel heeft bestaan
Staal snijdt
door zweet gezegend klei
en krult voor na voor
nieuw glinsterend nat
vleugeldeken, meeuwenmaal
en veel later
als moeder het belieft
zullen rimpel na rimpel
langzaam, langzaam
zwangere schatten
de horizon verrijken
en ik
ik zie haar graag
Boven mij
danst jouw kleur reeds
geleend aan reizend schuim
de geboorte
van een nieuwe horizon
barend in oranjegoud
kracht, zo teer zo zacht
ik schreeuw
zonder woorden
extase
pak het onzichtbare
zo dorstig
als een pasgeboren hinde
blind voor het gevaar
Silhouetten
bewegen ritmisch
bijna automatisch
in de hartslag
van het gewas
vanaf de eerste rij
tot aan de einder
vanaf de dageraad
tot de beminde schemer
Laat nog eenmaal
op die vlakke akkers
de zaaiviolen horen
laat nog eenmaal
het gewas
van zes en zeven
soms wel acht hand hoog
de ogen strelen
laat nog eenmaal
de landerijen
blozen van het blauw
Het nieuw kondigt zich aan
hoge bomen eerst
daarna de dijken
flarden mist voorzichtig
stil, nog even veilig
daartussen bijna zwevend
geschouderd zwart
geschouderd wit
parels grazend of ’t gewoon is
zomerochtend ademt het land
geef mij je hand
ik loop met je mee
De eens zo transparante
bomen vullen langzaam
een wuivend silhouet
ontluikend in het ritme
van de naderende zon
vergeten is de koude weg
ik voel het lonken
van de zomer
vergeten is het stille land
ik hoor weer koren
koren in het groen
In een ritseldeken dans je
boven wortels takken hoog
met sporen van wie weet
van wie weet
duizend vingers in een want
en in je groene hand
jouw moeders hart
genesteld in april
akkerrepen, schaduwbanen
honderd meter zon
’k zag je nooit
zo veel beleven
nu ik weer met je praat
Sporen knerpend
in de sneeuw gedrukt
adem in de lucht getekend
ik fluister zacht hoe mooi je bent
en jij, je lijkt te slapen
kleurrijk wit, oneindig ver
silhouetten horizon
de zon spaart voor een zwanger jaar
je winterjas blijft even aan
en ik, ik fluister zacht
hoe mooi je bent
want ik wil je niet verstoren
Je begint speciaal voor mij opnieuw
na het lange, lange zwijgen
en elke dag geloof ik niet
dat het nog maar
één dag is geleden
dat ik je heb gezien
je begint speciaal voor mij opnieuw
na het lange, lange zwijgen
je zoent de aarde open
en verleidt me
met je lentetooi
De kwakkelwinter
toont me
blubberende vergezichten
naakt en nat
van hier
tot aan den einder
waar zelfs een boot
de horizon verlaat
mijn laarzen
zuigend zoenend
mijn nek
nog korter in de kraag
de gure wind
spreekt vorst verlangend
alleen de winter is verdaagd
De stramme landerijen
ontvangen rechtstreeks
uit de hemel
een gezegend medicijn
maagdelijke watten
breien aan een deken
van duizend tinten wit
voor even ben je nog
alleen van mij
mijn onverwachte winterbruid
blijf nog even aan mijn zijde
voordat we samen smelten
November poft
sigaren pluimen
vlokkend in ’t rond
baggerschoenen, broeken leed
alleen de koet
met zwart en wit als heer gekleed
restanten groen gevangen
betoverd
als door dauw bespeld
het voorjaar zal ’t dras
na winters hard
weer openstellen
Het schrale ochtendlicht
verzamelt zichen kust
jouw natte velden
daar waar jij de aarde
nog liet delen
kleef je nu
verdwaalde longen aan elkaar
restanten van de zomer
verbruinen met de dag
maarwees niet bevreesd
mijn geplaagde polder
jouw herfstlaken
is het aanzien
meer dan waard
Wolken komen lager dan gewoon
de polder binnen varen
krullende figuren van zwanger grijs
waarin de zon geen bres kan branden
nog even
en de sloten zullen gutsen
nog even en de bomen
zullen krassen in de wind
de polder leeft, ik hoor het pompen
van zijn herfsthart
de polder praat, want hij weet
dat ik graag luister
Armen van hout
gestoken in katoen
vertalen de wind
in pompen, malen, zagen
ritmiek
verleid door hemels grauw
gespiegeld
in het ooit door jou
in toom gehouden water
omzoomd door erend riet
doch voorspel
me niet de wind
als jij niet meer kan draaien